நிலா நாள் வீடு
>> Tuesday, May 27, 2008
பெளர்ணமி நிலா காய்கிறது
முற்றத்தில் பூனைக்குட்டிகளின் சத்தம்
ஒன்றன் மீது ஒன்று தாவி
பொய்யாய்க் கடித்து
ஓடி-நின்று–மறுகி-ஓடி
களியாட்டம்.
திரைச்சீலைகளை இழுத்துவிட்டு வந்து படுத்தேன்
என்ன பேசுவதென்று தெரியவில்லை
அருகில் படுத்திருக்கும் தனிமையை எழுப்பி.
முற்றத்தில் பூனைக்குட்டிகளின் சத்தம்
ஒன்றன் மீது ஒன்று தாவி
பொய்யாய்க் கடித்து
ஓடி-நின்று–மறுகி-ஓடி
களியாட்டம்.
திரைச்சீலைகளை இழுத்துவிட்டு வந்து படுத்தேன்
என்ன பேசுவதென்று தெரியவில்லை
அருகில் படுத்திருக்கும் தனிமையை எழுப்பி.
8 comments:
ayya purichiduchu :))
"என்ன பேசுவதென்று தெரியவில்லை
அருகில் படுத்திருக்கும் தனிமையை எழுப்பி"
நல்லாயிருக்குங்க
வருகைக்கு நன்றி கென்
// sheela said...
ayya purichiduchu :))//
எனக்கும் புரிஞ்சிடுச்சு:)
abi unakku puriyathathu ethuvum irukka enna?
தனிமை துக்கம்தான். எனினும், மனிதர்களைக் காட்டிலும் அது நன்றோ என்று பல சமயங்களில் தோன்றியிருக்கிறது. உங்கள் கவிதைகள் வழக்கமான குரல்களிலிருந்து மாறுபட்டுப் பேசும் தன்மை பிடித்திருக்கிறது.
தமிழ்நதி,தங்கள் கூற்று உண்மையே . பல நேரங்களில் மனிதர்களைக் காணப்பிடிக்காமல் தனியே இயற்கையிடம் சரணடைந்த தருணங்கள் வாய்த்திருக்கின்றன. வருகைக்கும் வாழ்த்துக்களுக்கும் நன்றி .
கவிதை அழகாக இருக்கிறது....
Post a Comment